Op de eerste dag van deze maand had ik mijn eerste opdracht op locatie. Op een bijeenkomst van Movisie, die als doel had gemeentes te vertellen wat de waarden is van de inzet van ervaringsdeskundigen. Movisie heeft naast academische en wetenschappelijke kennis, ook ervaringskennis als gelijkwaardige kennisbron om in te zetten.
Ik reed mijn eigen gemeentehuis binnen. “He Joy, fijn dat je er bent. Dit is een thuiswedstrijd voor jou vandaag. Vind je het goed dat we je interviewen voor de aftermovie?” “Ja hoor”, antwoordde ik. Ik nam mijn laatste instructies in ontvangst en ging naar mijn plek. Aan een kleine groep geïnteresseerde mensen vertelde ik mijn verhaal, waar ik ook tips in verwerkte. Ik beantwoordde vragen en onder de indruk namen mijn luisteraars afscheid.
Nieuwe rolstoel
John en ik hadden net onze koffie op, toen de bel ging. Vandaag ging ik een nieuwe rolstoel passen. Dit gaat via de gemeente. Ondertussen is dit voor mij bekende kost, toch blijf ik het lastig vinden. In dit soort situaties ben ik afhankelijk en ondergeschikt. Een elektrische rolstoel is persoonlijk niet te betalen en worden verstrekt via de gemeente. Dat betekent dat de consulent naar een passende stoel moet kijken en het liefst vermijden ze daarbij de duurste. Nu mag jij raden welke ik gebruik? Het eerste gesprek had ik al gehad. Vandaag werd er een stoel van ander merk naar binnengereden. De leverancier begroeten ons vriendelijk.
Even later gaf John ook de gemeente consulent een kop koffie. John tilde mij in de andere stoel. Met z’n allen gingen we naar buiten. Dat ding rammelde echt aan alle kanten. “Hier ga ik niet in rijden.” De consulent was het met mij eens. Twee weken later volgde er nog een stoel van een andere leverancier. Ook deze bleek niet passend te zijn voor mij en de activiteiten die ik doe op een dag. Uiteindelijk had ik een passing met mijn welbekende leverancier, waarbij mijn gemeentelijke consulent met mij besloot dat deze leverancier weer een stoel mocht leveren.
Online overleggen
Na de lunch ging ik in mijn werkkamer zitten. Een blik in mijn agenda eerder die dag had mij verteld dat er drie online overleggen stonden. Ik keek de aantekening nog even door. Een melding op mijn laptop maakte dat ik deze sloot en mijn iPad opende. Even later begroette ik mijn collega’s in Oosterhout. Een uur later neem ik een slok thee en tikte wat steekwoorden in een daarvoor bestemd document. Het volgende overleg melde zich.
“Hoi Joy, wat een leuke blog heb je geschreven.” We namen nog wat dingen door. “Zo, nu zal ik hem naar de afdeling marketing en communicatie sturen. Je podcast staat voor overleg op de agenda voor komen week. Je hoort van me.” We namen afscheid. Nog even geduld, zuchtte mijn hoofd. In mijn laatste overleg nam ik de lopende zaken met een teamlid door.
Impact
Op de 27ste maakte John zich klaar om een kleine week naar Frankrijk te gaan. Ik zag de materialen die in de tuin lagen in ons busje geladen worden. Onze teckel Luna wist wat er ging gebeuren en bleef driftig heen en weer lopen. We aten nog samen, waarna John en Luna aan de nachtrit begonnen. Ik besloot nog even mijn mail te openen. Ik zag een mail met als onderwerp ‘Podcast’. Mijn ogen schoten over de tekst: “Ik kon mijn collega’s niet overtuigen. We willen eerst kijken hoeveel impact je blogs hebben voordat we partner worden van de podcast.” Dat is balen, hoorde ik mezelf zeggen. Toch kon ik ze geen ongelijk geven. Ik ben geen beroemdheid. Ik besloot een mail naar een fondsenwerver te sturen. Zijn reactie: “Vertel mensen wat voor impact de podcast gaat hebben, dat kan jij als geen ander!”
Beluister hier de gesproken versie van mijn blog:
