Voor ontspanning ga ik met mijn gezin of vrienden graag naar een concert of het theater. Mijn bezoekersreis begint bij het kopen van de tickets. Dat doen we tegenwoordig allemaal online. Ik zou willen dat ik dat ook gewoon op die manier zou kunnen doen.
Ik moet op een rolstoelplek zitten en hier moet ik een apart mailtje voor sturen of bellen. In theaters zijn vaak vier tot maximaal zes plekken beschikbaar. Bij concerten is er één rolstoel podium, waar twintig bezoekers op kunnen. In beide gevallen is er wel plek voor een begeleider. Ik heb een man en vrienden die mij niet hoeven te begeleiden.
Gesegregeerd
Mijn rolstoel heeft meerdere rollen in mijn leven. Het zijn mijn benen, mijn fiets, mijn bureaustoel en mijn loungebank. Ikzelf pak altijd de hoofdrol. Het zijn andere mensen die mijn rolstoel de hoofdrol geven. Hierbij word ik als mens in die stoel – vaak onbewust – gesegregeerd.
In de golden cirkel
Segregatie zorgt voor ongelijkwaardigheid. Een ongelijkwaardigheid die we – onbewust – met elkaar hebben geaccepteerd tot wat het nu is. Een avondje uit lijkt nu een gunst of soms zelfs een last die ik beiden niet graag wil hebben, maar ongevraagd wel krijg. Ik wil mij niet ongemakkelijk voelen omdat ik op een hele goede plek zit, waar ik minder voor hoef te betalen als een ander die in dezelfde sectie zit van de zaal. Of op een rolstoel podium die achterin de zaal staat. Terwijl ik juist bij deze artiest in de Golden Cirkel had willen zitten.
Gewoon naast elkaar zitten
Juist daar zou ik willen dat ik in mijn bezoekersreis geen omweg hoef te rijden, maar dat ik dezelfde route kan nemen. Ik ben een bezoeker die gewoon – net als ieder ander – wil genieten. De waan van de dag even achter mij wil laten en samen met dierbaren genieten. Gewoon met mijn gezin en vrienden naast elkaar zitten op een plaats die we zelf kiezen, omdat er plekken voor rolstoelgebruikers zijn tussen de stoelen. Zodat er gewoon mensen om mij heen kunnen zitten. Zonder dat hun rol vooraf bepaald is. Natuurlijk weet de brandweer waar deze plekken zich bevinden. Net zo goed als ik weet waar ík naartoe moet. En ik vertrouw – net als ieder ander – in de zaal op mijn naastten – mocht er iets gebeuren.
Bestelling plaatsen
Ik wil gewoon drinken kunnen bestellen en afrekenen voor mijn gezelschap. Doordat de bar laag genoeg is, zodat ik gehoord en gezien kan worden bij het plaatsen van de bestelling. Om hem vervolgens te kunnen betalen doordat het pinapparaat aan een snoer zit, waardoor ik erbij kan om deze te bedienen.
Voor iedere bezoeker belangrijk
Tijdens festivals wordt er steeds vaker met eten en drinken rondgelopen. Dat zouden ze in zalen ook mogen doen. Ik blijf vaak in de zaal zitten, omdat de route door de mensenmassa veel tijd kost. Dan komen er regelmatig hostes vragen of ik iets wil drinken, terwijl iemand drinken aan het halen is. Er wordt nu in de pauze soms al merchandising verkocht. Doe dit ook met drinken. Niet alleen voor mij, maar voor iedere bezoeker.
Vijftig jaar geleden
Vijftig jaar geleden was het letterlijk onmogelijk om een zaal binnen te komen. Daarmee zijn we er echter nog niet. Zie mij als gewone bezoeker. Niets meer, niets minder. Geen zij en hun, maar wij. Laten we in gesprek gaan. Laten we dan nu de volgende stap zetten.
Niet voor mij bepalen
Dit vraagt om een verdere praktische uitvoering, maar wellicht belangrijker nog; een andere overtuiging. Een overtuiging waarin we uitgaan van wat ons verbindt. Dat ieder mens behoefte heeft aan ontspanning. Iets wat los staat van de situatie waar we vanuit bewegen. Mijn situatie is zichtbaar anders, maar – wat mij betreft – niet beter of slechter. Ik zou het dan ook heel erg waarderen als andere dit niet voor mij bepalen.
Hoe we dit doen, wat hiervoor nodig is, daar dienen we het vanuit ieders perspectief met elkaar over te hebben. De brandweer commandant, de beveiliger, de zaaleigenaar én de bezoekers – mensen – waar het over gaat
‘Volwaardigheid geeft feiten een neutrale kleur’
