Ik ben een anderswerkend-lijf-expert en vanuit dat perspectief benader ik inclusie. Inclusie kent vele perspectieven. Daarbij wordt vaak alleen aan fysieke toegankelijkheid gedacht, maar er is nog meer.
Om te beginnen worden alle mensen – kinderen en volwassen – met al hun mooie verschillen op één hoop gegooid. Stop daarmee. Laten we de verschillen erkennen en deze op een volwaardige manier inzetten en ontwikkelen. Ik heb een anderswerkend lijf en een goed werkend hoofd, dat betekent dat je mij niet met een kleinerende toon hoeft te benaderen. Ik ben overigens van mening dat je geen enkel mens kleinerend dient te benaderen.
Verschillen mogen er zijn
Dat er verschillen zijn tussen mensen, dat is een feit. Laten we deze verschillen ook eens bij mensen met verschillen handicaps op een positieve manier benaderen. Die verschillen mogen er zijn. Door verschillen kunnen mensen elkaar juist versterken. Bij mensen met een zogeheten goedwerkend lijf en een goedwerkend hoofd hebben we die verschillen allang geaccepteerd. Ieder neemt deel op zijn eigen niveau en doet waar hij of zij goed in is. Daar zitten verschillen in. Door die verschillen draagt iedereen bij aan de samenleving, om zo hun leven vorm te kunnen geven.
Allemaal op één hoop
Waarom gooien we mensen met handicaps dan allemaal op één hoop? Daarmee doe jij – en wijzelf – ons allemaal te kort. Als je een aandoening hebt betekent dat, dat je daar gewoon oud mee kunt worden. Of je er nu mee geboren bent, of wanneer je een aandoening op latere leeftijd hebt gekregen. “Dit is jouw werkelijkheid en door zieligheid is nog nooit iemand gelukkig geworden, Joy”, aldus mijn vader. Het heeft wel even geduurd voordat ik daadwerkelijk begreep wat hij daarmee bedoelde. Want ik geef eerlijk toe, soms vond ik mijzelf best wel zielig. Ik vond dat een heel vervelend gevoel. Ik vind mijzelf niet zielig omdat ik gehandicapt ben, of wel…
Het zielige verdween
Het zielige gevoel verdween toen ik stopte met mijzelf te vergelijken met anderen. Anderen met een goedwerkend lijf en anderen met een anderswerkend lijf. Toen ik daarbij besefte dat ik een handicap héb en dat ik Joy bén, veranderde mijn perspectief. Mijn handicap was geen belemmering meer, het was een feit. Een feit waar ik op zichzelf geen invloed op heb. Op hoe ik met dit feit omga heb ik wel invloed. Mijn lijf werkt anders dat maakt mij niet beter of slechter dan een ander en zielig ben ik niet en hoef ik ook niet gevonden te worden.
Het is de norm
Uiteraard zijn en blijven er verschillen. Als je ziek wordt ben je – volgens mij – nog steeds niet zielig. Het perspectief is wel anders, Je dient plannen bij te stellen. Je wensen sneller te vervullen. je hebt minder tijd, dat is een feit. Het is ‘de norm’ en de waarde die daaraan wordt verleend die iets zieliger, beter of slechter, meer of minder maakt.
Ik heb respect voor ‘de norm’, maar laat mij er niet door lijden en mij leiden mag hij ook achterwegen laten. Dat doe ik graag zelf.
