In de eerste week van april had ik een interview bij Radio Zwolle. Mijn vriendin had mij aanbevolen: “Dit is een mooie mogelijkheid om jouw visie te delen.” Ze was al eerder te gast. “De presentator trekt wel heel erg zijn eigen plan. Structuur zegt hem weinig”, zei ze lachend. Van tevoren hadden we app en telefonisch contact gehad, dat ging prima.
Ik mocht een lijstje met nummers die iets voor mij betekenden leveren. Iets wat ik met plezier deed. ‘Somting inside so strong’, ‘Ooit een kwartje’, ‘Het zit vanbinnen’, ‘Ik kan het niet alleen’, om er maar een paar te noemen. In de uitzending had ik iedere keer acht tot negen minuten om een vraag te beantwoorden, waarna er een nummer werd gedraaid.
Hoezo bijzonder?
De presentator sprong van de hak op de tak. Mijn vriendin had niets te veel gezegd. Ik accepteerde dat de presentator en zijn side kick andere dingen belangrijker vonden dan ik. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat dit precies is, waar ik juist iets mee wil. Ik wil niet bijzonder zijn omdat ik met mijn anderswerkend lijf mijn plek heb ingenomen in de samenleving. ”Hoe heb je dat gedaan? Ik vind dat toch wel bijzonder.” “Ik niet. De samenleving sluit mij uit, ik mijzelf niet hoor.” De presentator was oorverdovend stil.
“Jammer toch, dat het bij een gesprek meestal hierop blijft hangen”, zei ik bij een heerlijke lunch in een restaurant, na het interview. “Het gaat helemaal niet over hoe bijzonder het is, maar juist dat deze houding overdraagbaar is. Zodat jongeren de kennis, kunde en ervaring van mensen die het al gedaan hebben kunnen krijgen. De kracht van een voorbeeld is heel groot.” “Daar kun je het beste zelf een vorm bij zoeken en ik geloof dat je deze al hebt gevonden”, lachte John. We namen beiden een hap van onze uitsmijter.
Podcast voortgang
In mijn werkkamer keek ik naar het to-do-lijstje die mij via het beeldscherm verwachtingsvol aankeek. Allemaal kleine, maar tijdrovende dingen: collega bellen, teamlid mailen, iets nakijken, appjes sturen…fondsen podcast. Ah, dat gaan we doen! Dan kunnen we ons ten minste op één ding concentreren. Podcast leek in subsidieland een nieuw medium, dat wist ik al. Nu had ik na het gemaakte audiobericht over de podcast één fonds gevonden die heel geïnteresseerd was.
Ze verzochten ons een aanvraag in te dienen. Een voorwaarde was wel dat er nog een tweede fonds zou bijdrage. Ik maakte een lijstje van fondsen en stuurde deze door naar het teamlid wat de fondsen aanvraagt, samen met mij. Geduld, visie en focus gaan je belonen zei m’n hart me toen ik aan het eind van de dag mijn laptop dichtdeed.
Frankrijk
Ook deze maand is John naar Frankrijk gegaan. Nu om mensen te ontvangen die met een vrachtwagen met spullen naar Spanje gingen en die nog laadruimte over hadden. Lang leven Facebook. Dit was een gouden kans! John stuurde een mail met de vraag of ze een tussenstop wilde maken. Voor een maaltijd en een overnachting was dat geregeld.
Een paar dagen daarvoor werden alle spullen, die we voor Frankrijk hadden verzameld, ingeladen. Drie dagen later kreeg ik een foto van een vrachtwagen die in ‘ons straatje’ stond. “In mei kun je weer lekker mee naar Frankrijk. Ik vind het maar niks om hier alleen te zijn. Ik ben vanavond gelukkig weer thuis.” “Tot straks!” zei ik. Ik reed naar de keuken zetten de AirFryer aan en bereidde een eenpersoonsmaaltijd voor.
